Als we met onze paarden bezig zijn stellen we graag doelen om naar toe te werken. Het stellen van doelen is belangrijk. Wanneer je doelen stelt blijf je scherp. Een duidelijk doel zorgt ervoor dat je iets hebt om naar toe te werken met je paard. Het motiveert als je je doelen haalt. Maar al doe je dit nog zo goed, het paard is en blijft een levend wezen. Het stellen van doelen met paarden vraagt daarom om flexibiliteit, een groot incasseringsvermogen en inlevingsvermogen in het wezen paard. Soms kan de moed je helemaal in de schoenen zakken als met de zoveelste tegenslag te maken krijgt. Wanneer je paard alweer met en blessure staat, om en vage reden weer niet fit is of besluit vandaag niet mee te werken. Hoe ga je nu met deze tegenslagen om? Hoe maak je hier nu het beste van? Mijn hippische carrière verloopt ook niet altijd van een leien dakje. Na vier jaar geen wedstrijden meer gereden te hebben zou ik eindelijk weer eens de ring in rijden met mijn paard Jip. Maar helaas liep dat anders...
In 2017 kocht ik Jip (v. Vivaldi) als 3-jarige. En gezond, fijn en ongecompliceerd paard. Met hem zou ik alles wat ik had geleerd van mijn vorige paarden goed gaan toepassen. Mijn doel was om met hem weer te gaan shinen in de wedstrijdring. Ik liet niets, maar dan ook niets aan het toeval over. Ik zorgde dat alles om hem heen tiptop in orde was. Zijn enige aandachtspunt was dat hij met zijn grote lijf, inmiddels 1.84m, kracht moest opbouwen. Dat kost tijd. En die kreeg hij. Jonge paardencompetities lieten we aan ons voorbij gaan.
Hoge pieken, diepe dalen...
Inmiddels was hij zes en waren we eraan toe om eindelijk eens die ring in te rijden. Die zondagavond, nadat we s’morgens nog superfijn gereden hadden, gaf ik onze eerste wedstrijd op. Waar ik zo lang naar uit had gekeken en waar we al die tijd naar toe hadden gewerkt. Maandagochtend werd ik om 8.00 gebeld door stal; Jip had koliek. Lang verhaal kort; Jip belandde op de operatietafel en werd binnen 24 uur twee keer geopereerd. Zo kan het leven gaan met paarden. Zo stap je bijna euforisch af na een hele fijne rit en de volgende dag ben je er niet eens meer zeker van of hij het einde van de dag nog gaat halen.
Revalideren kun je leren
Daar sta je dan met je doelen en je langetermijnplan. Veel tijd om te treuren was er niet. Een paard wat dit moet doorstaan heeft niets aan een eigenaar vol zelfmedelijden. Dus heb ik mijn plan bijgesteld. Het eerste doel was korte termijn: Goed uit de narcose komen en de infectie aan de buikwond overwinnen. Na vier weken op de kliniek mocht Jip mee naar huis om daar nog drie maanden boxrust te houden. Die drie maanden gaven mij de tijd om uit te zoeken hoe ik hem zo goed mogelijk kon revalideren. Wat was de impact van de operatie op zijn lijf? Hoe kon ik hem met de juiste voeding zijn spijsvertering weer in balans krijgen? Hoe kon ik hem weer op een gezond gewicht krijgen? En zijn bespiering weer opbouwen? Hoe kon ik hem mentaal ook happy houden in het hele traject?
Teamwork makes the dreamwork
Met iedereen die betrokken was bij Jip heb ik een plan gemaakt. Zo ben je ruiter en zo ben je de regisseur van het revalidatieplan van je paard. Ik overlegde met de dierenarts, de fysiotherapeut, voedingsspecialist, de hoefsmid en de aquatrainer. En niet zonder resultaat; zes maanden na zijn kolieoperaties stapte ik weer op en kon ik zo wegrijden. En eerlijk gezegd; dat moment was mijn meer waard dan alle oranje strikken die ik in mijn leven gewonnen had. Want mijn grote vriend was er weer! Afgelopen zomer reden we dan eindelijk voor het eerst die ring in. En niet zonder resultaat! Meer als anders genoot ik al van het feit dat we überhaupt op wedstrijd waren. Het doormaken van een tegenslag als deze maakt dat ik mij meer dan ooit besef dat het niet vanzelfsprekend is dat die paarden het altijd maar voor ons doen. En dat je van ieder moment moet genieten, want morgen kan ineens alles weer anders zijn.
Hoe houd je de moed erin?
Vaak zijn de doelen die we stellen met onze paarden gericht op het behalen van een bepaald trainingsdoel of een prestatie. Ons succes meten we vaak af aan het behalen van bepaalde klasseringen of prestaties. En als we die niet behalen volgens plan kan dat voelen als falen. Maar is dat wel zo? Het goed revalideren van je paard is toch ook een hele prestatie? Of het overwinnen van je eigen angst na een lelijke val. Het overwinnen en doorleven van tegenslagen met je paard dragen misschien nog wel meer bij aan je ontwikkeling van je horsemanship, dan het behalen van een oranje strik.
Sometimes you win, sometimes you learn.
Na meer dan dertig jaar paardensport heb ik wel afgeleerd om allerlei doelen te stellen gebaseerd op klasseringen en prestaties. Natuurlijk werk ik altijd met een plan in mijn achterhoofd. Ik weet elke training waar ik aan wil werken en werk volgens een bepaald systeem. Maar uiteindelijk bepaalt het paard toch gewoon het tempo. Ik probeer ieder onverwachte wending te zien als kans om weer wat nieuws te leren. Paarden brengen je niet altijd wat je wil, maar leren je wel de lessen die je nodig hebt. Je paard verliezen is heel verdrietig. Maar wees dankbaar voor wat dat paard je heeft geleerd en zie het afscheid ook als een nieuw begin. Om met een ander paard weer een nieuw avontuur aan te gaan. Ziekte en blessures bieden je de kans om meer te leren over goed management en het revalideren van paarden. En nog beter: over wat je kan doen om ze te voorkomen. Wanneer je in conflict komt met je paard, en hij bijvoorbeeld staakt tijdens je proef, dan laat dat zien waar je nog werk met je paard te doen hebt. Dan heb je niet die oranje strik gewonnen, maar een les gekregen. Zolang je in de weerstand blijft over dat de uitkomst anders had moeten zijn, kom je niet verder. Wat wel helpt is te accepteren wat er is, en daarop je plannen en doelen bij te stellen. Voor iedereen die tegenslagen ervaart met zijn paard zou ik willen zeggen: Houd moed. Alles komt goed, zo niet dan toch.