Over Jasmijn

Mijn kijk op de (paarden)wereld is altijd al een beetje 'anders' geweest. Opgroeiend in een gebroken gezin als enig kind was ik veel op mijzelf aangewezen. Ik bracht veel tijd met mijn pony door. Als kind was ik al haast geobsedeerd in het doorgronden van het wezen paard. Ik greep elke gelegenheid aan om met paarden in contact te zijn. We hadden het thuis niet breed, geld voor (privé)les was er niet en thuis wist niemand iets van paarden. Ik heb mij dingen eigen gemaakt door veel naar anderen te kijken, veel vragen te stellen en vooral heel veel te doen. Dat maakte mij handig en al snel reed ik naast mijn eigen paarden ook die van anderen. Maar ook eigengereid, want doordat ik veel dingen op eigen houtje ontdekte, werd ik ook minder beïnvloedbaar voor meningen van anderen. Behalve als die goed onderbouwd op de inhoud waren. Ik greep elke gelegenheid aan om te kunnen rijden en mijzelf als ruiter te kunnen verbeteren. Al op jonge leeftijd waren paarden voor mij voorspelbaarder dan de mensen in mijn omgeving. 

​

Tot op heden heb ik (nog) niet (al) mijn sportieve ambities kunnen realiseren. Ik voel daar een soort van gezonde frustratie over; ik grijp nog steeds alle kansen aan om mijn rijden naar een hoger niveau te trekken. Maar ik kan het beter accepteren, omdat ik nu zie dat sportief succes relatief is en van veel factoren afhangt die je niet altijd in de hand hebt. Waar ik wel over beschik is een topsportmentaliteit waarmee ik de uitdagingen in mijn leven en met mijn paarden aan ga. Door de jaren heen heb ik meer oog gekregen voor de minder zichtbare successen en overwinningen met de paarden (en in het leven) en misschien daardoor wel des te meer gaan beseffen hoeveel de paarden ons als mens te brengen hebben. Ik leerde van mijn paarden over zaken die ik niet als vanzelfsprekend van huis uit mee kreeg, zoals verantwoordelijkheid, kwetsbaarheid, grenzen, vertrouwen, communicatie, discipline, zorgzaamheid en leiderschap.

Ik heb het aan hen te danken dat ik nu de vrouw, moeder, partner kan zijn die ik wil zijn. En die is niet perfect, ook die spiegel houden de paarden mij nog regelmatig voor. Paarden brengen mij terug bij wie ik ben. Elke dag weer. De paarden hebben mij niet altijd de lessen geleerd die ik wilde, wel die ik nodig had. Ik ben nog steeds eindeloos nieuwsgierig naar alles wat met paarden te maken heeft. Ik stel regelmatig mijn eigen opvattingen en die van anderen ter discussie, om op die manier mijn eigen kennis en inzichten steeds weer aan te scherpen. Het is mijn missie om mens en paard dichter bij elkaar te brengen. 

​

​

​

​